Osteoporoza może pojawić się już po 40. roku życia u kobiet i 45. u mężczyzn – właśnie wtedy rozpoczyna się związana z wiekiem utrata gęstości mineralnej. Warto wiedzieć ponadto, że ryzyko zachorowania zwiększa się, gdy w życiu obecne są szkodliwe czynniki, takie jak zła dieta, niedostateczna ilość ruchu i ekspozycji na naturalne światło słoneczne oraz palenie papierosów i picie alkoholu.
Początki choroby mogą przebiegać niepostrzeżenie, ponieważ nie daje ona jakichkolwiek objawów. Najczęściej pierwszym dostrzegalnym objawem jest złamanie kości – zwykle kręgów. Takie złamania też mogą zostać niezauważone. Osoba dotknięta chorobą zaczyna się garbić i ma problemy z poruszaniem. Ponadto zaczyna pojawiać się stale towarzyszący ból kręgosłupa. Urazy może wywołać nawet najmniejsza czynność, taka jak kaszel, podparcie się ręką lub schylanie się po jakiś przedmiot.
W przypadku złamań w obrębie kręgosłupa dolegliwości bólowe występują w sposób przewlekły i jest to postrzegane jako typowa konsekwencja starzenia się. Jednak to są złamania, które mogą z czasem doprowadzić do stałych, nieuleczalnych deformacji. Nagłe, ostre bóle są raczej rzadkością – jeśli już takie się pojawiają, to zwykle złamana kość naciska na zakończenia nerwowe, może to także przyczynić się do drętwienia i niedowładów kończyn. Nieco inaczej sprawa przedstawia się w przypadku złamań kości długich – te następują zwykle w wyniku przewrócenia się. Ból jest nagły i silny, często nie pozwala podjąć jakiegokolwiek działania, włącznie z podniesieniem się z upadku.
W leczeniu osteoporozy kluczowa jest odpowiednio wcześnie postawiona diagnoza. To znacząco ułatwia dalsze postępowanie z chorobą. Pomocne są badania radiologiczne, a niekiedy także laboratoryjne, np. w celu sprawdzenia zawartości wapnia w organizmie. Leczenie odbywa się zapobiegawczo i ma na celu uchronienie pacjenta przed kolejnymi złamaniami. Niezbędna jest suplementacja wapnia i witaminy D – kluczowych składników mających wpływ na zdrowie kości, a także zażywanie odpowiednich leków specjalistycznych. Choroba nie jest całkowicie wyleczalna, jednak możliwe jest zahamowanie jej przebiegu.
